De eerste ochtend in ons geliefde Denemarken ben ik wat stuiterig. De rust om me heen is nog niet in mij neergedaald en ik wil iets doen. Mijn lief doet meestal leuk met me mee, maar die is moe van het autorijden. Niet alleen van het autorijden trouwens. Waarschijnlijk ook van mijn kakaokesessies onderweg en mijn gezellige gesprekken met Siri. Je moet wat verzinnen om de leegte die door de nieuwste navigatiesystemen is ontstaan, te vullen. Vroeger las ik altijd kaart in de auto en daar was ik goed in. Inmiddels is die kwaliteit volledig overbodig geworden.
Siri
Tja, dan ga je troost zoeken bij Siri. Wist je dat die kan beatboxen? ‘Boembadaboembadaboemboembadabada’. Probeer maar eens, het is erg grappig. Ik stel sowieso altijd rare vragen aan Siri, daar raakt ie van in de war. Maar goed, het is dus best vermoeiend om urenlang naast mij in de auto te zitten, dus mijn lief moet nog even bijkomen.
Geocachen
Ik besluit er in mijn eentje op uit te gaan en een geocache te zoeken die in de buurt moet liggen. Na een klein wandelingetje door het bos kom ik op het strand. De Deense strandjes zijn meestal klein, ruig en kiezelig. Totaal niet gecultiveerd en puur natuur. Dat in combinatie met het geluid van de zee geeft een heerlijk vrij gevoel.
De hint voor het vinden van de geocache is in het Deens. Vorig jaar was ik vast van plan een onlinecursus Deens te volgen, maar ik heb wel vaker impulsieve ideeën die totaal niet uitvoerbaar zijn. Het is namelijk best een lastige taal en ik heb weinig geduld. Maar ik kom er zonder cursus toch aardig uit: Under rod, markeret af kryds. Onder een boomwortel, gemarkeerd met een kruis. Dat moet te doen zijn. Maar dat is het dus niet. Er zijn heel veel boomwortels. Echt heel veel. En nergens een kruis. Kansloze missie, want zoeken is al niet mijn sterkste kant, dus ik geef het op en ga op het strand zitten om te genieten van het uitzicht.
Sweltsjetippe
Na een tijdje komt er een stelletje langs het water aanlopen, van een jaar of twintig. Ze stoppen op een paar meter afstand van mij en ik hoor dat het landgenoten zijn. De jongen pakt een platte steen en aan zijn houding zie ik wat hij van plan is. Mijn vader noemt het sweltsjetippe, maar het heet ook keilen, ketsen, kiskassen, scheren of zeilstenen. Je kent het vast wel, je laat een steen over het water dansen en als je het goed doet raakt die het water een paar keer. Als je het goed doet. Houd dat vast.
Raar handje
De jongen denkt dat het meisje niet weet hoe het moet en gaat het haar uitgebreid uitleggen. Daarbij kromt hij zijn hand met de steen erin op een dusdanige manier, dat ik al denk te weten welk tafereel zal volgen. Een lachborrel met leedvermaak stijgt in me op, maar ik onderdruk het gevoel en geef de jongen een kans. Wie weet is hij wereldkampioen zeilstenen en heeft hij een voor mij onbekende techniek. Is hij de recordhouder die het 51 keer achter elkaar kan en heeft hij de wiskundige formule van de Londense wiskundeprofessor grondig bestudeerd die de perfecte worp beschrijft als M x A = P – MG. Daarbij is M de massa van de steen, A de horizontale acceleratie, P de oppervlaktespanning van het water en MG de zwaartekracht. En is dat rare handje daarbij onmisbaar.
Plons
Zijn meisje heeft in ieder geval vertrouwen in hem en kijkt en luistert goed. Daarna doet ze een dappere poging om het geleerde in de praktijk te brengen. Plons. Missie jammerlijk mislukt. Dan is het de beurt aan haar leermeester om te laten zien hoe het dan wel moet. Hij buigt zijn hand (echt heel raar), focust en keilt. Plons. Ik houd met moeite mijn gezicht in de plooi. Haar steen kwam een stuk verder dan die van hem.
Roemloos ten onder
Maar ze geven allebei geen krimp en lopen een paar meter verder om daar weer een steen te pakken. Zou hij…? En ja hoor, overtuigd van zijn kwaliteiten op het gebied van ketsen geeft hij haar een tweede lesje en legt geduldig uit wat ze fout deed. Ze knikt en doet braaf een nieuwe poging. Plons. Dan is het zijn beurt weer. Maar de spanning is nu hoog, je wilt tenslotte niet twee keer afgaan voor je vriendinnetje. Hij kromt zijn hand, werpt een hoopvolle blik op de zee en gooit zijn steen. Plons. De steen zakt roemloos naar de bodem. Ik zit van een afstandje te kijken en kan mijn lachen bijna niet meer inhouden. Ben benieuwd of er nog een derde bedrijf in de klucht zit, maar helaas voor mij. Ze druipen af en gaan aan het einde van de steiger zitten, hun schouders hangen een beetje af. Ik vind het ook wel wat sneu. Maar ach, echt liefde overwint alles.
