Door het project DNA leerde ik Paula kennen. We waren allebei vrijwilliger en er was een klik. En toen, nog voordat ze voor het project had kunnen doen wat ze voor ogen had, kreeg ze de vreselijke diagnose borstkanker. We hebben contact gehouden en ik heb vanaf de zijlijn haar gevecht gezien. De loodzware chemo’s, alle vreselijke bijwerkingen, haar haaruitval. Ze was zo dapper en ik ben heel erg trots op hoe ze zich erdoor heen heeft geslagen. En nog steeds slaat, want er zijn nog veel restklachten, terwijl ze zo graag door wil met haar leven.
De openheid naar anderen over haar ziekte, waar ze in het artikel over vertelt, heeft er voor gezorgd dat ik haar durfde te vragen of ik het verhaal op mocht schrijven voor 50+. En ze zei ja. Voor andere patiënten, maar misschien ook voor haar eigen verwerking. Het vertrouwen dat ze me daarmee gaf waardeer ik enorm..
Paula vertelt openhartig hoe borstkanker haar leven op z’n kop zette
