Naïef en idealitisch
Al halverwege het Atheneum wist ik dat ik met kwetsbare kinderen wilde werken. De keuze voor de studie Jeugdwelzijnswerk was dan ook snel gemaakt. Ik was onbevangen en idealistisch. Wat die kinderen ook hadden meegemaakt, ik zou dat met mijn liefde en aandacht wel kunnen helen. Dat bleek een naïeve gedachte. Misschien was het ook wel een beetje arrogant.
Toch de moeite waard
In het derde jaar van mijn studie liep ik stage in een kindertehuis. Die bestonden toen nog. In mijn groep zaten kinderen van ongeveer 4-8 jaar, de meeste enorm beschadigd. Toen al, terwijl ze nog zo ontzettend klein waren. Ik heb alles wat ik in me had aan die kindjes gegeven. Maar dat was bij lange na niet genoeg om dat wat al stuk was, te fixen. Toch ben ik blij dat ik voor hen heb mogen zorgen, al was ik misschien een druppel op de gloeiende plaat. Het heeft me doen beseffen dat opgroeien in veiligheid, vertrouwen en heel veel onvoorwaardelijke liefde het allerbelangrijkste is dat je een kind kunt geven.
Pleegzorg
Mijn gesprek met Annelies over haar pleegouderschap leverde veel herkenning op. Het is een eerlijk en openhartig verhaal. Maar het is vooral heel realistisch. Want ook zij fixt het niet even..
Een openhartig gesprek over pleegouderschap: ‘je fixt het niet even’
